Het verhaal achter Comme d’habitude van Claude François
We kennen dit wereldberoemde nummer allemaal in de versie van Frank Sinatra. Ieder jaar eindigt het weer ergens bovenaan in de overzichtslijsten. In Groot-Brittannië is het bovendien één van de meest gedraaide nummers tijdens begrafenissen. We zouden bijna vergeten dat het lied een cover is, en nog wel een Franse ook.
Door Marlien Buyens
We bevinden ons in de jaren 60. Jacques Revaux is er zeker van dat hij een prachtige melodie heeft gemaakt en stelt deze plechtig voor aan onder andere Dalida, Mireille Mathieu, Hugues Aufray, Petula Clark, Michel Sardou en Claude François. Niemand is geïnteresseerd in het riedeltje dat Revaux For me heeft gedoopt. Hij vraagt het jonge Engelse talent David Jones, die we later zullen leren kennen als David Bowie, dan maar om een tekst te schrijven. Maar helaas: zelfs dat lijkt niet genoeg om het nummer te verkopen.
Uiteindelijk wil Hervé Vilard het wel een kans geven, maar alleen als B-kant van zijn nieuwe plaat. Hij gelooft immers niet dat het een echte hit kan worden. Op datzelfde moment begint ook Claude François iets in het lied te zien en schrijft hij in zijn buitenverblijf aan een tekst. Cloclo nodigt Revaux uit en stelt hem zijn tekst en enkele aanpassingen aan de melodie voor.
Sleur en jaloezie
For me wordt Comme d’habitude, een nummer over een relatie die gedoemd is om uit te doven, één waarbij passie heeft plaatsgemaakt voor dagelijkse sleur. Het nummer lijkt net autobiografisch. Op het moment waarop Cloclo aan de tekst sleutelt, loopt zijn relatie met de acht jaar jongere France Gall immers op de klippen. Zijn heftige levensstijl bulkend van optredens, interviews en late afterparties valt moeilijk te rijmen met de ontluikende carrière van Gall. Meer nog, Cloclo is stikjaloers op zijn liefje en haat het zijn succes met haar te moeten delen. Dat liet hij haar al duidelijk verstaan toen ze in 1965 het Eurovisiesongfestival voor Luxemburg won.
Hervé Villard kan uiteindelijk zijn versie van For me op zijn buik schrijven. In 1967 brengt Cloclo zijn Comme d’habitude uit. Hij maakt er zelfs een Italiaanse versie van Come sempre. Het lied heeft succes, maar niet het succes van de nummers die hij later nog zal uitbrengen.
Van liefdesleed tot levenskracht
En toch zal het nummer niet onopgemerkt passeren. In 1967 is Paul Anka immers op tournee in Europa. De gewezen jeugdpopster, heeft zich omgeschoold tot crooner in Las Vegas. Hij hoort Comme d’habitude op de radio en is meteen verliefd op de melodie die volgens hem veel potentieel heeft. Hij is vastbesloten het nummer aan Frank Sinatra te laten horen.
Sinatra beleeft net zoals Cloclo op dat moment een moeilijke periode in zijn leven. Anka speelt hier handig op in en schrijft een krachtige tekst op de melodie die hij uit Frankrijk mee wist te nemen. Het nummer gaat niet langer over de impasse waarin een koppel terecht komt, maar over een heel leven met alle hoogten en laagten.
Op 11 december 1968 verneemt Cloclo dat zijn grote idool Comme d’habitude zal coveren in het Engels. Hij voelt zich vereerd. In maart van het daaropvolgende jaar verovert My way de Engelse hitlijsten. Op het Amerikaanse vasteland is het niet zo’n succes, maar in Groot-Brittannië wordt het de bestverkochte single van het jaar. Beetje bij beetje zal dit nummer werelderfgoed worden.
Het wordt nog duizenden keren gecoverd door niet de minste artiesten en in alle genres. Elvis Presley, Ray Charles, Nina Simone, Julio Iglesias, Pearl Jam, Shakira, Nina Hagen en Sid Vicious zijn er maar enkele. Sinatra zingt het zelfs in duet met Luciano Pavarotti en countryster Willie Nelson.
Wereldhymne
En daar blijft het niet bij. My way wordt een soort internationale hymne die zowel jong als oud nog steeds kan meezingen. Een lied dat het zelfs schopt tot diplomatiek chanson wanneer het in oktober 1989 door Gorbatsjov in de mond wordt genomen. In de geschiedenisboeken staat dit feit bekend als de ‘Sinatra Doctrine’. Ieder Oostblokland heeft vanaf dan de toestemming om zijn eigen koers te varen en het My Way te doen. Een maand later valt de Berlijnse Muur.