Het verhaal achter: La vie en rose
”Ik voel het niet’, zei Guite.
‘Dus je vindt het niets?’, vroeg Edith.
‘Het is geen melodie voor jou. Je zult het nooit met succes zingen. Maar ga zo door hoor, wie weet wil iemand anders het wel zingen.’
uit ‘Piaf’
Edith ‘la Môme’ Piaf is zielsgelukkig. Ze heeft lekker ding Yves Montand in haar bed en weet haar lief aan een glorieuze carrière te helpen door iedere deur naar de showbiz voor hem te openen. Yves is er blij mee, maar heeft ook heel wat te verduren. Edith is een dictator en laat niets van hem heel: hij moet zijn zang verbeteren, op zijn accent letten, zijn kleding aanpassen en zijn repertoire in de prullenbak gooien. Yves weet ook wel dat er weinig anders op zit. Binnen de kortste keren gaat hij sky high. Edith kijkt trots en verliefd toe. Dan zwelt een melodie in haar op…
‘Ik durf het bijna niet te zeggen, maar als ik woorden in mijn hoofd heb, hoor ik de muziek erbij.’ zegt Edith tegen een van haar componisten Marguerite ‘Guite’ Monnot. ‘Ik heb een melodietje dat ik maar niet los kan laten, zal ik het spelen?’ Monnot stemt toe en luistert aandachtig als Edith de melodie van wat later ‘La vie en rose’ zal heten, speelt. Na afloop kijkt de Franse zangeres verwachtingsvol naar haar liedjesschrijfster. Die is echter niet onder de indruk en overtuigt Edith ervan dat ze nog maar even goed moet oefenen op het schrijven van eigen werk…
Licht gekrenkt, slijt Edith de melodie dan maar aan Marianne Michel, die haar repertoire wil uitbreiden. ‘Alsjeblieft Edith, zou jij niet iets voor me willen schrijven?’, wordt er aan haar hoofd gezeurd. Piaf haalt haar eerder afgekeurde liedje uit het stof en schrijft ter plekke het eerste couplet:
Quand il me prend dans ses bras
Il me parle tout bas
Je vois les choses en rose
Als hij mij in zijn armen neemt
En zachtjes tegen me praat
Zie ik de dingen door een roze bril
Maar ‘les choses’ bekt niet echt lekker, dus wordt het ‘la vie’. De volgende dag laat Edith het toch nog even aan Guite horen. ‘Wat is dit? Je gaat me toch niet vertellen dat je zo’n knullig liedje gaat zingen, hè?, hoont zij. Maar Piaf heeft lak aan deze kritiek: ze laat componist Louiguy bij zich komen om het nummer af te schrijven.
‘La vie en rose’ is geboren en Piaf’s vriendin scoort er een dikke hit mee. Onder andere Bing Crosby en Louis Armstrong nemen het op in hun repertoire, het wordt de soundtrack van de film ‘Sabrina’ met Audrey Hepburn en in het eerste jaar alleen al worden er meer dan drie miljoen platen van verkocht. Het nummer wordt vertaald in verschillende talen. ‘Hoe weten we of die Japanners niet ‘Het leven is als rozige vis’ zingen?’, lacht Edith.
Twee jaar later neemt ze het nummer alsnog zelf op. Haar relatie met Montand is dan al op de klippen gelopen: ze was nog steeds verliefd op hem, maar ook ‘klaar met hem’. Edith being Edith: wispelturig en stronteigenwijs. Toch wordt het nummer een van ’s werelds meest populaire odes aan de eeuwigdurende liefde.
Bron: Berteaut, S. (1969) ‘Piaf’, Parijs: Opera Mundi, p. 244 – 247.