Gewoon eens ‘alles riskeren’ met Klaas Delrue
Het was al een tijdje stil rond het Franse muziekproject van Klaas Delrue, die we vooral kennen van Yevgueni, maar op zaterdag 18 maart zakte deze sympathieke Vlaamse chansonnier nog eens af naar het GC in Brecht. Hij zocht daarmee zijn roots op en kon dan ook rekenen op een enthousiast publiek van familie, vrienden en chansonliefhebbers. Ook het Chanson Offensief was erbij. Een kort verslag.
Door Marlien Buyens
Qui est Delrue?
Klaas Delrue groeide op in het grensdorp Rekkem bij Moeskroen. Het is dan ook niet te verwonderen dat hij het Frans en het Franse lied met de paplepel kreeg ingegeven. Zijn vader was een grote liefhebber van de muziek van Brel en Brassens. Terwijl zijn leeftijdsgenoten vooral luisterden naar The Beatles en The Rolling Stones, werd de veertienjarige Delrue haast een overdosis chansons toegediend. Hij werd zelf pas echt gegrepen door het Franse lied toen hij begon te luisteren naar de muziek van de rebelse protestzanger Renaud. Delrue leerde gitaar spelen en begon zelf muziek en teksten te schrijven.
Samen met zijn vriend Geert Noppe bracht hij de Vlaamse kleinkunstgroep Yevgueni tot leven. In 2002 wonnen ze de Nekka wedstrijd en in 2005 brachten ze hun eerste plaat uit. In 2012 nam de groep een sabbatperiode. Delrue besloot om zich op een nieuw project te storten en hiermee zijn grote droom waar te maken. In februari 2014 bracht hij zijn Franstalig soloalbum Risquons tout uit. Hij trok met het album ook naar de theaterzalen, waar hij zijn eigen nummers afwisselde met covers van zijn grote chansonhelden.
Risquons tout
Alles riskeren, dat is vrij vertaald de titel van het chansonalbum. Hiermee verwijst Delrue in de eerste plaats naar het gelijknamige romantische nummer op de plaat. Een jongeman klopt aan bij het meisje van zijn dromen en vraagt haar voor hem te kiezen, morgen vergaat de wereld toch. Maar Risquons-tout is ook de naam van het gehucht van Moeskroen waar vader Delrue net iets goedkoper ging tanken en de kleine Delrue kraslootjes kreeg.
Nostalgie zit verweven doorheen het hele album. Verder een mix van romantische, ironische en tragikomische nummers in de typische Delrue stijl. Voor het schrijven van de nummers deed hij niet alleen beroep op zijn eigen dichtkunst, maar ook op de talenkennis van zijn broer die sommige nummers zo nog naar een hoger niveau wist te tillen.
Een intiem theaterconcert van Klaas Delrue
Een kleine theaterzaal, een zanger, twee muzikanten en een uitbundig troepje toeschouwers waren de ingrediënten voor een gezellige zaterdagavond. Terwijl het buiten koud, winderig en regenachtig was, scheen in het GC in Brecht de zon. Het concert werd ingezet met een aantal eigen nummers van Delrue. Hij praatte ze vlot aan elkaar aan de hand van sappige anekdotes en mooie ontstaansverhalen. Het was wegdromen bij het mooie Elisa, een liedje over een klein meisje dat vaak vragen stelt en het was grinniken bij Pacman, een nummer dat ontstond na een paar avondjes Pacman spelen toen het schrijven van Franse liedjes niet onmiddellijk wilde lukken. Zelfs het oranje spookje ‘Clyde’ kon niet ontbreken in dit spitsvondige chanson waarin Pacman een metafoor wordt voor het leven.
Verhalende chansons met humor en nostalgie
Later op de avond bracht Delrue onder andere nog Seul, Crème Solaire en het wondermooie Avion. Seul vertelt het verhaal van een eenzame man die zich in elkaar laat slaan om in het ziekenhuis de aandacht van de verpleegsters te krijgen. Met Crème Solaire duikt Delrue opnieuw zijn kindertijd in en droomt hij weg bij de gedachten aan de geur van zonnecrème op de schouders van zijn moeder. Avion is een liedje over zijn Filippijnse vrouw die hij ziet wegdromen naar haar geboorteland, telkens ze een vliegtuig hoort en ziet. Deze verhalende chansons met dat vleugje humor en nostalgie deden ons alvast een beetje denken aan de nummers van Bénabar en Renan Luce. De stem van Delrue heeft dan weer veel weg van die van zijn idool Renaud.
Delrue jr. en sr.
Tussen de eigen liedjes van Delrue door, brachten zanger en bandleden Patrick Steenaerts en Ad Cominotto ook nummers van Gainsbourg, Brassens, Renaud en Brel. Delrue zette een knappe versie neer van Le Poinçonneur des Lilas en een bijna Breliaans klinkend Amsterdam. Jammer dat de akoestiek niet helemaal goed zat, waardoor de stem van Delrue niet alle eer werd aangedaan. De verrassing van de avond volgde toen Delrue zijn papa op het podium riep om samen met hem een liedje van Brassens te brengen. De ongedwongen sfeer die er heerste toen vader en zoon Les amoureux des bancs publics zongen, zorgde voor een waar kippenvelmoment.
Het was genieten van het begin tot het einde. Wij hopen alvast op een vervolg op dit Franse project. Ook zin om Klaas Delrue aan het werk te zien? Hou zijn website en Facebookpagina in het oog.