Marijn Brouwers is geen Charles Aznavour. Gelukkig maar.
In het kader van Charles Aznavour’s negentigste verjaardag maakte Marijn Brouwers La Bohème: een cd met Nederlandse vertalingen van het werk van de Franse chansonheld. In mei presenteerde hij de plaat, samen met Liesbeth List, in een volgepakt Van Goghmuseum (teruglezen kan hier). Een daaropvolgende voorstelling kon voor de theaterman niet uitblijven. Vrijdag 21 november jongstleden liet Brouwers ons in het Flora Theater horen dat hij in zijn show Bon Anniversaire niet probeert te tippen aan de levende legende, maar hem wel degelijk met klasse en op niveau eert.
Foto: Dennis Filippi
Een Nederlandse Aznavour worden; dat is niet Brouwer’s insteek. Liedjes oppakken, omkneden en op eigen wijze vertolken: dat wél. Eerder ging hij al langs de zalen met zijn ode aan Frans Halsema, welke lovend ontvangen werd door de Volkskrant, het Parool en Trouw. De stap naar een anderstalige volksheld, was dan ook een logische. En zo kwam Brouwers, tijdens een concert van Aznavour in de Royal Albert Hall in Londen, op het idee om de liedjes te vertalen en een theatershow op te zetten. Aznavour wordt immers maar één keer 90.
Ouder en oudst
Brouwers zegt in een interview met het Algemeen Dagblad van donderdag 13 november dat hij een brug hoopt te slaan naar iedereen die jonger is dan hij, zodat ook jongeren meer in aanraking worden gebracht met het oeuvre. Een beetje naïef misschien? Martin Morero (u-weet-wel, van Gooische Vrouwen) zong ook een Nederlandse vertaling van ‘Tous les visages de l’amour’ (‘She’), maar weinigen zullen ook daadwerkelijk in het repertoire van Aznavour duiken. Wie vanavond dan ook een blik door de zaal laat gaan, zal opmerken dat de gemiddelde leeftijd niet veel lager is dan de pensioengerechtigde. Misschien heeft het te maken met het gehucht waar we ons in bevinden, waar de jongeren nog vooral vast zitten in de kroeg (hier spreekt een ‘ervaringsdeskundige’) en weinig interesse hebben in het theater. Tant pis, their loss. Maar de zaal is deze avond wel érg leeg…
Hier encore in je moerstaal
Marijn wordt vanavond muzikaal versterkt door pianist Marc-Peter van Dijk. Het podium is sober ingericht: een piano op links, een kappersstoel rechtsachter en een microfoonstandaard middenvoor. Meer heb je ook niet nodig voor goede liedjes en een gedegen theatershow. Na een kleine, persoonlijke inleiding met hier en daar een gevatte opmerking, gaat de show van start. Bon anniversaire steunt voornamelijk op de voortreffelijk voorgedragen liedjes. Het publiek luistert ademloos naar Hier encore, Comme ils disent en Et moi dans mon coin in onze moerstaal. Even wennen is het wel, maar eerlijk is eerlijk: wie kent nu eigenlijk meer tekst dan ‘La bohème, ça voulait dire on est heureux’? Precies. De vertalingen zijn fris, eigentijds en een stuk meer uitgesproken dan het origineel. Marijn romantiseert, dagdroomt, huilt, snijdt, bijt en klauwt en zet zijn teksten kracht bij met zijn sterke gevoel voor dictie en mimiek.
Missende link
Hoe mooi er ook gespeeld en gezongen wordt; er mist een link. Een samenhang in de verhaallijn. Dan weer gaat het over Marijn (of… Charles?) die vechtend probeert het stugge publiek voor zich te winnen, waarna de volgende scène zich afspeelt in de kapperszaak op Montmartre. De ene keer spreekt hij direct tot het publiek met grapjes en tijd voor een persoonlijke touch (‘Wilt u misschien een slokje water?’ tegen een hoestende bezoeker), 
dan weer trekt hij een muur op. We weten niet helemaal waar we aan toe zijn. Brouwer’s musicalachtergrond blijft ontegenzeglijk. Dit is in zijn voordeel én nadeel: hij speelt en zingt met heel zijn lichaam, maakt rake gebaren en heeft een voortreffelijke stem, maar af en toe is het teveel. Téveel show, té gepolijst, té keurig. Over iedere noot en beweging lijkt te zijn nagedacht. Het hart komt er niet uit.
Foto: Myrthe Mosterman
Het verdict
Ondanks bovenstaande bezwaren, is Bon Anniversaire het entreegeld waard. Wie deze avond werk van Aznavour op zijn Aznavour’s wil horen, komt bedrogen uit. De beste man leeft nog en speelt zich nog wekelijks een breuk, dus waarom zou je hem willen imiteren? Nee, niets van dat voor Brouwers: wie naar Bon Anniversaire komt, begrijpt dat je hier iemand te zien en te horen krijgt die zijn eigen interpretatie heeft los gelaten op de Franse klassiekers. Er zijn genoeg redenen om deze voorstelling te bezoeken en nog meer om ervan te genieten. De voornaamste? De ontdekking dat de liedjes van Aznavour zó sterk zijn dat ze zich in allerlei mogelijke vormen laten modelleren. En Marijn Brouwers heeft er een nieuw kunstwerk van gemaakt.
Brouwers speelt in december nog een aantal shows. Bekijk hier zijn theateragenda.