Peppermoon – Prismes: voor een feeërieke Indian Summer
Fijne plaatjes voor de zomerdagen, daar houden we van. Gelukkig waren het er nogal wat (zie hier en hier en ook hier), maar och, wat hadden we dit album graag meegenomen in de hangmat: Prismes van het Parijse Peppermoon. De Europese cd-release vindt plaats op 24 september. Net op tijd voor de Indian Summer.
Pepperwie?
Peppermoon bracht eerder twee albums uit, waaronder debuutplaat Nos Ballades (2009). Hierop stond ook het liedje ‘Les Petits Miroirs’, welke werd opgenomen in de compilatie ‘Filles Fragiles’ van Guuzbourg. Televisiekijkend Nederland maakte kennis met Peppermoon toen de band op een goede dag gevraagd werd om als de wiedeweerga de eerstvolgende trein naar Amsterdam te nemen voor een minuutje De Wereld Draait Door. Waar Frankrijk ietwat onverschillig leek ten aanzien van de muziek van Pierre Faa en Iris Koshlev, werden China, Japan, Korea en later ook Taiwan megafan. Het duo zakte in de afgelopen jaren dan ook regelmatig af om de Aziatische liefhebbers, tekstenboekjes in de hand, te verblijden met een liveshow.
Luchtig, maar niet inhoudsloos
In de biografie van de band wordt gerefereerd aan het geluid van sixitesiconen als Françoise Hardy en Jane Birkin, maar ook meer recente acts als Belle & Sebastien en Kings of Convenience. Spot on, als je het mij vraagt. Peppermoon klinkt luchtig, maar dat betekent zeker niet dat de liedjes nergens over gaan. Integendeel zelfs. Pierre gebruikt bij het schrijven al zijn zintuigen. Hij visualiseert zijn liedjes, laat zich inspireren door dichters, bijzondere kunst, tv-series, tekenfilmfiguren en geluiden in de natuur. Geen wonder dat ieder nummer van Peppermoon een andere associatie oproept! De uitblinkers van deze plaat:
Zonnestralen en zomer…
Fermeture Annuelle, over de jaarlijkse exodus van Parijzenaren uit Parijs, klinkt als een zomerbries die langs waait als je op een opblaasbed over de Seine dobbert (dromen mag, toch?). Gelijk daarop volgt het blije Chlorofille, een neogolisme, samengesmolten uit ‘chlorophylle’ (het groene pigment in planten) en ‘fille’. ‘Ik heb je ogen heropend voor de prachtige details: voor kleine takjes en insectjes, de kikker uit de video van The Butterfly Ball.’ Het nummer bevat meer Engelse verwijzingen en maakt zo dat vooral het refrein in het achterhoofd blijft plakken. Zomaar een liedje dat in de zomerlijstjes van 2o14 voor had kunnen komen.
… en een beetje Franse nostalgie
Arc-en-cielesque klinkt als de straatstenen van Montmartre van vroeger. Of misschien zelfs van nu, maar dan schoongeveegd van alle toeristen. Voor hen die dat laatste zetje nodig hebben om te luisteren: denk Amélie, verdwaald in de carrousel voor de Sacré Coeur. Le ciel est toujours le même klinkt als het bos waarin de eerder genoemde ‘Chlorofille’ rondfladdert: kleine watervalletjes, beekjes, ruisend riet. Gaan we nu te ver in onze beschrijvingen? Luister goed en je hoort tussen de regels door meer dan alleen muziek en tekst.
Meisjes, meisjes en nog eens meisjes
Het slotakkoord ‘Après l’orage – reprise’ is een bijzondere keuze: het debuutalbum begon immers met het nummer ‘Après l’orage’. ‘De cirkel is rond, maar dat hoeft niet het einde van Peppermoon te betekenen’, zegt Pierre op de Facebookpagina van de band, waarop hij ieder nummer van diepgaande toelichtingen voorziet. ‘Het is gewoon tijd om een volgende stap te maken en nieuwe dingen te gaan proberen. Ik heb samengewerkt met geweldige zangeressen, maar zou nu wel op zoek willen naar een goede mannenstem. Het kan niet altijd alleen maar om “meisjes, meisjes en nog eens meisjes” gaan.’
Hopelijk hebben we nog een paar mooie nazomerdagen tegoed. Dan kunnen we ons toch nog even verschuilen in een hangmat met deze cd in de speler. En zo niet, dan zou de muziek vast ook niet misstaan bij het vallen van de bladeren en de overgang van groen naar goudbruin.
Meer info over Peppermoon vind je op www.peppermoon.fr
Het album ‘Prismes’ wordt op 24 september in Europa op CD uitgebracht.