Tess: Hier Encore
Er zijn veel chansons die me meer raken dan ik ooit zou kunnen omschrijven. Liedjes waarin ik mijn verleden bezongen hoor worden, zonder dat ook maar één woord daadwerkelijk in verband staat met mijn kinderjaren. Liedjes waarmee ik mij als 24-jarige kan identificeren; verliefd, gebroken, onzeker, eindeloos kwaad of zielsgelukkig als ik op dat moment ben. Liedjes waarin ik me verstop, omwentel, veilig voel.
Van alle chansons die mij nauw aan het hart liggen, heeft ‘Hier Encore’ van Charles Aznavour nog altijd de meeste impact. ‘Gisteren nog, was ik twintig jaar. Ik had het leven lief en vierde het.’ Meer nog dan publiekslieveling ‘La Bohème’ verwoordt Aznavour hierin de melancholie, de heimwee naar het verleden. Want door dit nummer sluimert bovendien spijt: het berouw van een te snel geleefde periode van adolescentie. Een tijdperk waar hij misschien te laconiek mee om ging; een episode die nu zo verschrikkelijk mooi lijkt en waar hij zo graag wat vaker stil bij had willen staan.
‘Hier Encore’ wakkert in mij de angst aan om ouder te worden, maar stelt me ook gerust met de belofte dat ik nog de tijd heb om af en toe de pas in te houden, om me heen te kijken en me af te vragen of dat wat ik zie, doe en voel, mij gelukkig maakt. Hier Encore is al ruim vijf jaar het muzikale accompagnement van mijn volwassenwordingsproces. Neen, ik verlies mijn tijd niet ‘a faire des folies’. Af en toe dan. Dat hoort er immers ook bij.
P.S. Dé tegenhanger in dezelfde categorie liedjes, is in mijn ogen geschreven door een Nederlandse chansonnier, wijlen Maarten van Roozendaal. In ‘Mooi’ beschrijft hij de schoonheid van een nieuw seizoen en het geluk dat hij dit nóg een lente mag meemaken. Een iets optimistischer kijk op de vergankelijkheid van het leven.