Une Belle Chanson: de 23-jarige Matthijs Meulblok vertaalt zijn liefde voor het Franse lied in een docu
Het is ons wel duidelijk: in Nederland wemelt het nog altijd van liefhebbers van Franstalige muziek, zelfs onder de generatie tieners, twintigers en dertigers. Je moet alleen goed zoeken. Soms loop je er plotseling tegenaan. Zo ontmoetten we vorige week Matthijs Meulblok, een 23-jarige student Theater-, Film- en Televisiewetenschap en producer, scenarist, tekstschrijver, regisseur, acteur, presentator en… sinds kort documentairemaker van een item over: Franse muziek. ‘Het is onze taak het chanson veilig te stellen.’ Dáár wilden we natuurlijk meer over weten…
Vertel. Begon jouw liefde voor Franse muziek ook op de achterbank in de zomervakantie of door je ouders, zoals bij zoveel anderen?
Nee, helemaal niet eigenlijk. Mijn’ ‘francofillische’ gevoelens laaiden in alle hevigheid op toen ik in 2007 lokaal radio ging maken bij Schouwen. De doelgroep was voornamelijk 40+ en mijn voorgangers propten er al met enige regelmaat een Franse hit tussen. De Poppy’s, Fugain, Adamo: dat soort werk. Het systeem zat er vol mee. De vlinders begonnen met ‘Une Belle Histoire’, in mijn ogen een van de meest toegankelijke Franse hits ooit gemaakt. Poëtisch, verhalend met een pakkende melodie. Een nostalgisch zwijmelliedje. Ik zette die lijn voort, maar probeerde ook ruimte te maken voor frisse, nieuwe Franstalige muziek.”
En op een zeker moment was je zo verslingerd aan het chanson dat je dacht: ‘hier moet ik wat mee’…
“Ik kan enorm genieten van Brel, van Fugain, maar ook van Stromae die het chanson op een heel andere manier weet te vertalen. Ik vroeg me af of genre niet teveel is achtergebleven in het verleden. Vanuit die gedachte begon ik met het idee te spelen om een documentaire te maken. Een ode aan het chanson, maar ook een zoektocht naar het antwoord op de vraag: kan het chanson met de tijd meegaan of moeten we dit immateriële erfgoed laten zoals het is: een geluid uit het verleden?”
Met de kennis die je de afgelopen jaren hebt opgedaan op je opleiding, begon je recentelijk met het ontwikkelen van die docu. Het wordt je allereerste productie in die vorm. Waar begin je?
“Allereerst heb ik oude docenten een mailtje gestuurd met mijn plan en de vraag waar te starten en met wie in contact te komen. Daarna volgden veel afspraken met regisseurs, radiocollega’s en vrienden die ook chansongezind zijn. Dat bleken er nog best veel te zijn, hoewel ik daar geen idee van had. Blijkbaar zijn er meer fans van de muziek dan we denken. Vervolgens ben ik op papier de grote lijnen gaan tekenen. Een ode met mooie beelden is filmtechnisch heel oppervlakkig: er moet narratief in komen. Van de Bed & Breakfast –host in Parijs waar ik doorgaans verblijf, kreeg ik namen door van bands die ik zou moeten benaderen. De meeste acts zijn deze zomer op tour in het buitenland, een goede ontwikkeling, maar erg ongunstig voor mijn planning. Gelukkig kreeg ik de indieband Hollydays wél te pakken. Daarmee heb ik binnenkort een gesprek. ”
Hoe ga je ervoor zorgen dat alle generaties de documentaire willen zien?
“Door er ook populaire Nederlandse artiesten bij te betrekken die, al dan niet muzikaal, hun visie op het chanson geven. Singer-singwriter Mevrouw Tamara, onder andere bekend van De Beste Singer-Songwriter van Nederland, heeft al toegezegd. Acteur Tygo Gernandt was ook erg enthousiast. En zo heb ik nog een hele lijst namen. Wende Snijders heb ik ook benaderd, maar haar management gaf aan dat ze helaas geen tijd had. Aanvankelijk zou het een docu worden van twintig minuten, maar dat ga ik nooit redden. Er moeten keuzes gemaakt worden. Ik streef nu naar een item van 40 tot 45 minuten. Mocht het op televisie worden uitgezonden, dan is dat een mooie tijd.”
Wat wil je bereiken met je documentaire?
“Ik hoop dat het chanson meer gaat leven als we ons gezamenlijk meer inzetten voor het behoud van de Franse taal in de muziek. Onze generatie is een bijzondere; wij hebben de digitalisering van begin tot heden meegemaakt. De jongere generatie weet niet beter dan dat er altijd internet is, dat alles te vinden is, terwijl de oude generatie nog een beetje in het verleden leeft. Wij zijn een generatie van het doorgeven, het is onze taak om het chanson veilig te stellen door het een podium te bieden.”
Je stelt in de documentaire straks dus de vraag of het chanson doorontwikkeld moet worden of moet blijven zoals het was. Wat is jouw hypothese?
“Het genre is sterk genoeg om de tand des tijds te doorstaan en mee te gaan met de tijd. Het chanson is in mijn ogen een combinatie van melodie, tekst en overdracht, gebracht in de Franse taal en dat kan op verschillende manieren klinken. Natuurlijk moeten we het verleden koesteren, maar ook kijken hoe we het mee kunnen nemen naar het heden en een plek kunnen geven in de toekomst.”
De release van de documentaire staat gepland voor september. Volg de ontwikkelingen van ‘Une Belle Chanson’ op Twitter via de hashtag #unebellechanson, volg Hoedje van Papier Producties op Facebook of bezoek Matthijs’ website.